اثر کاربرد پس از برداشت املاح کلسیم بر کیفیت و ماندگاری توت فرنگی

به دلیل فاصله نسبتاً زیاد محل تولید تا مصرف، لطافت زیاد و حمل و نقل نامناسب، حدود 30تا 40 درصد میوه توت فرنگی در فاصله برداشت تا مصرف تلف می گردد. از جمله روش های توصیه شده برای کاهش ضایعات توت فرنگی، کاربرد املاح کلسیم برای افزایش محتوای کلسیم بافت میوه است. برای این منظور توت فرنگی های نمونه در محلول های با غلظت 0 ، 25 ،50 و 75 میلی مول بر لیترکلرید کلسیم، سولفات کلسیم و نیترات کلسیم، برای مدت زمان 4 دقیقه غوطه ور و سپس در هوای آزمایشگاه خشک و به مدت پنج و ده روز در یخچال و حرارت cº5 نگه داری شدند. در پایان دوره با انجام آزمون های کمّی و کیفی (شامل اندازه گیری میزان کلسیم، اسیدکل، بریکس، سفتی بافت، میزان فساد کپکی و آزمون ارزیابی حسی) تأثیر تیمارها بر محصول ارزیابی شد. نتایج نشان داد که با افزایش غلظت نمک های کلسیم مقدار اسیدیته، کلسیم بافت و سفتی بافت به میزان معنی داری افزایش و میزان کپک زدگی محصول کاهش یافت. در اغلب موارد غلظت های 50 و 75 سولفات کلسیم نتایج مشابهی داشتند. از بین املاح مورد استفاده، نیترات کلسیم بیشترین تأثیر را بر میزان کلسیم و سفتی بافت میوه ها نشان داد. اما سولفات کلسیم بهتر از دیگر نمک ها کپک زدگی توت فرنگی را کنترل کرد. با افزایش زمان نگه داری میوه ها، میزان اسیدیته و سفتی بافت میوه ها به شکل معنی داری کاهش و درصد کپک زدگی افزایش یافت. آزمون ارزیابی حسی نشان داد که با افزایش غلظت محلول های کلرید و یا نیترات کلسیم، ازمیزان مقبولیت طعم توت فرنگی کاسته می شود. به دلیل ته مزه تلخ، کمترین امتیاز به نمونه های تیمار شده با غلظت 75 میلی مول بر لیتر نیترات کلسیم اختصاص یافت. گروه ارزیاب بین نمونه های تیمار شده با غلظت 25 میلی مول بر لیتر سولفات و کلرید کلسیم و نمونه شاهد، اختلاف طعم معنی داری تشخیص نداد. از آنجا که هیچ یک از 9 تیمارمحلول پاشی نتوانست طراوت و شکل اولیه میوه ها را طی دوره نگه داری حفظ نماید، این روش قابل توصیه برای افزایش ماندگاری میوه در سطح تازه خوری نیست، اما می تواند برای افزایش ماندگاری توت فرنگی هایی که در صنایع فراوری مصرف می شوند، مورد استفاده قرار گیرد.